keşke

yapılan her hataya keşke,
edilen her duaya keşke,
sevilen her insana keşke..

çok kolay geliyor, ağızdan dökülüveriyor, iki hece. keşke..

neye keşke? neden keşke?
gözlerini açanlara mı, seni sen yapanlara mı?
unutma her keşke, ardında saklar "iyi ki"yi.
sen, görmek iste yeter ki.


keşkeler sana yol olmaz, götürmez varacağın yere.
karşına çıkan her keşke yoluna çıkan her taşa denktir.
taşı kaldır,
altında yeşerenler "iyi ki"lerdir.


senin sevdiğin kadar sevmedi mi seni, ona mı bu keşke? ya, sevdiğinde hayatın ne kadar güzelleştiğine tanık olmana yok mu bir iyi ki?

onu kıracak bir şey mi söyledin, onun için mi bu keşke? ya, bir daha bu hatayı yapmayacağına dair verdiğin söz.. yok mu bir iyi ki?

hani arkana bakmadan gidecektin de herhangi bir sebepten ötürü gidemedin işte.. sıradaki keşken buna mı? ya, kaldığın yerde hayatını soktuğun düzene bir iyi ki yok mu?

bu sefer affetmeyecektin. dayanamadın. bunun için de mi keşke? ya, affettiğinde kuşlar gibi hafiflemene bir iyi ki yok mu?

ağlamayacaktın, ağladın.
hata yapmayacaktın, yaptın ya.
bunlara da mı keşke?
hayır,
hepsi birer iyi ki hayatına.

iz

 bazı sözler, bazı yüzler, bazı mekanlar iz bırakır insanda. kimilerinin asla göstermek istemediği bu izler kimilerine ilham olur, izleri takip ederek kendilerine bir yol çizerler. insanın kendi gerçeğine giden tek yol da o izlerden geçer aslında. hayatın içinde ilerlerken takıldığın o izler seni tekrar geçmişine götürür. götürmeli de zaten. öyle ki geçmişte yaptıklarından ders çıkarabilesin. çok klasiktir bu laf da, "geçmişteki hatalarından ders çıkarmak". hayır, sadece hatalardan ders çıkarılmaz. yapılan her işten, verilen her karardan yararlanmalı insan geçmişinin özetini çıkarırken. zaten izler de sadece hatalara binaen oluşmaz.
 her ne kadar kabullenilmese de o izler asla unutulmaz. unuttum diyen, yalan söyler. amacı etrafındaki herkesle beraber kendini de unuttuğuna inandırmak, izlerin üstüne toprak atmaktır. neden peki? insan neden kendi yolunu bile isteye çıkmaz sokağa doğru çizer? bu vefasızlık neden? bilinsin ki yaşamındaki izleri unutmaya çalışan kendini unutur, yaşamındaki izleri silen kendini yaşamdan siler.

*

kendinden nefret etmesi bir insanın, öyle sıradan bir şey değilmiş. nefes almaktan dahi tiksiniyormuş bir süre sonra. kaybetmekten yoruluyormuş. umudu, heyecanı, gayreti, güveni kaybetmekten. hani kendisi nefret edince aynada gördüğünden sanıyormuşki gördüğü tüm gözler ona nefretle bakıyor, duyduğu tüm sesler onu nefretle anıyor. elini uzatsa bir kez de onlar vuracak sanıyormuş.