iz

 bazı sözler, bazı yüzler, bazı mekanlar iz bırakır insanda. kimilerinin asla göstermek istemediği bu izler kimilerine ilham olur, izleri takip ederek kendilerine bir yol çizerler. insanın kendi gerçeğine giden tek yol da o izlerden geçer aslında. hayatın içinde ilerlerken takıldığın o izler seni tekrar geçmişine götürür. götürmeli de zaten. öyle ki geçmişte yaptıklarından ders çıkarabilesin. çok klasiktir bu laf da, "geçmişteki hatalarından ders çıkarmak". hayır, sadece hatalardan ders çıkarılmaz. yapılan her işten, verilen her karardan yararlanmalı insan geçmişinin özetini çıkarırken. zaten izler de sadece hatalara binaen oluşmaz.
 her ne kadar kabullenilmese de o izler asla unutulmaz. unuttum diyen, yalan söyler. amacı etrafındaki herkesle beraber kendini de unuttuğuna inandırmak, izlerin üstüne toprak atmaktır. neden peki? insan neden kendi yolunu bile isteye çıkmaz sokağa doğru çizer? bu vefasızlık neden? bilinsin ki yaşamındaki izleri unutmaya çalışan kendini unutur, yaşamındaki izleri silen kendini yaşamdan siler.