geçmişe dair.

Ne ağır yüktü ama değil mi omzundaki? Zaten taşımaktan da bıkmıştın. Öyle demiştin geceye, fısıldamıştın karanlıkta artık bitsin diye.

Hani dökememiştin ya geceye içini? Karşılığını bulamamıştın hani, hislerine tercüman olamamıştı hiç bir hece. Halbuki seni anlatıyordu çalan şarkı, bağırıyordu içinde birikenleri senin yerine.

Dökmüştün ya hani bir gece ona içini? Hani dinlememişti hiç seni. Duymamıştı bile sesini. Aklına kazımıştın dönüp gidişini, sana veda edişini. Halbuki sen ne çok beklemiştin değil mi? Ne çok istemiştin. Bir kez olsun duysaydı sesini.

Hani bastıramıyordun ya o çığlıkları? Durduramıyordun, kaçsan kaçamıyordun. Sıkışıp kalmıştın ya hani bir köşeye? Halbuki sen o duvar dibinde çöküp geçecek demeyi de bilmiştin kendine.

Hani gözyaşlarını silip de yemin etmiştin, ‘’Bir daha asla!’’ demiştin? Tutamamıştın hani affetmiştin de yine pişman etmişti seni. Ne zaman ayağa kalkacak olsan bir anı takmıştı çelmeyi. Artık ayağa kalkmaktan da, güçlü durmaktan da pes etmiştin hani.

O günlerden geriye hatırladığında tebessüm ettiren acılar kaldı belki ama şimdi öyle kolay yıkılmıyorsun değil mi? Biraz buruk olsa da en güzel sen gülüyorsun. Halbuki en çok sen haketmiştin hem de en başından beri.